Bursa’nın sakin bir mahallesinde, 7 yaşındaki Lale Demirkan’ın hayatı sessiz sedasız ama derin bir acıyla şekilleniyordu. Bir gece, küçücük elleriyle cep telefonunu tutarak 112’yi aradı ve titreyen sesiyle, “Karnım büyüyor ve nedenini bilmiyorum,” dedi. Telefonun diğer ucundaki Selen Yalçın, 15 yıllık tecrübesiyle sakin ve anlayışlı bir ses tonuyla, “Acil durumunuz nedir?” diye sordu. Lale’nin verdiği cevap, Selen’in tüylerini ürpertti; çünkü bu küçük kızın yaşadığı yalnızlık ve çaresizlik, acil bir durumun ötesindeydi.DEVAMI DİĞER SAYFADA
