Bir akşam, çocukluk arkadaşı ve avukatı Kerem Altaş, Yılmaz’ı ziyaret ettiğinde, Yılmaz içinde bulunduğu çaresizliği açıkça dile getirdi. “Gerçek bir aşk istiyorum, beni ben olduğum için gören biri, servetim için değil,” dedi. Kerem ona destek oldu ve ne yapmayı planladığını sordu. Yılmaz’ın gözlerinde bir parıltı belirdi ve büyük bir karar verdi: Şehrin en büyük hastanesini açacak, ama kendisi orada temizlik görevlisi olarak çalışacaktı. Adını değiştirecek, kimse kim olduğunu bilmeyecekti. İnsanların kendisine sıradan bir işçi gibi nasıl davrandığını görmek istiyordu. Statü fark etmeksizin herkese saygı gösteren gerçek birini bulmak onun tek arzusu olmuştu.
Yıldız Işığı Hastanesi’nin açılışı büyük bir heyecanla gerçekleşti. En nitelikli doktorlar, hemşireler ve personel, şık kıyafetleriyle hazır bulunuyordu. Ancak temizlik görevlileri arasında Emre Tuna adıyla yeni başlayan Yılmaz, diğer çalışanlar tarafından küçümseniyor, özellikle bazı hemşirelerin kendisine karşı soğuk ve kibirli tavırları dikkat çekiyordu. Başhemşire Merve Yalçın, Emre’ye sert davranıyor, temizlikçileri aşağılıyor, onları hastanenin seviyesine uygun görmüyordu.
Emre, tüm bu olumsuzluklara rağmen görevini en iyi şekilde yapmaya çalışıyordu. Öğle arasında personel yemekhanesinde yalnız başına yemek yerken, doktor Kıvanç Demirel onun yanından küçümseyici bir bakışla geçti ve “Artık buraya herkesi alıyorlar,” diyordu. Emre’nin yüreği burkuldu, Kerem ise ona destek vererek sabırlı olmasını söyledi.
