Hediyeleri verme zamanı geldiğinde, insanlar teker teker masaya yaklaştı. Kutular, çantalar, oyuncaklar, zarflar. Uzun süre oturdum. Bekledim. Korkudan değil, ama biliyordum: sıram kimseyi ilgilendirmiyordu.
Ama sonunda kalktım. Oğluma yaklaştım ve ona para dolu bir zarf uzattım. Son param değildi, ama dürüstçe biriktirilmişti.
Oğlum “teşekkür ederim” bile demedi. Beni baştan aşağı süzdü, yüzünü buruşturdu ve aniden cebinden eski bir mendil çıkardı. Kirli, buruşuk.
“Uffff…” dedi yüksek sesle. “yüzün o kadar kirli. Mendili al, kendini ört. İnsanlar önünde bizi utandırma.”
Salon sessizleşti. Ama utançtan değil – meraktan.
“Ve zaten,” diye devam etti, “kendinin neye benzediğini fark ediyor musun? Bu kıyafetler… çöplükten gelmiş gibi görünüyorsun. Bugün kutlama, ve sen böyle geliyorsun.”
Biri burnunu çekti. Biri güldü. Gelinimin döndüğünü gördüm – utançtan değil, hayır, gülümsemesini gizlemek için. Akrabaları artık kendilerini tutmuyordu. Onlar için bu bir gösteriydi.
Mendili aldım ve gözyaşlarımı zor tuttum. Ama torunumun adı ve mumlarla pastayı getirdiklerinde, herkesi şok eden ve davranışlarından pişmanlık duymalarını sağlayan bir duyuru yaptım.
Kutlama devam etti. Müzik daha yüksek çalmaya başladı, sohbetler geri döndü, sanki hiçbir şey olmamış gibi.
Torunumun adı ve mumlarla pastayı getirdiklerinde, kalktım.
“Bir dakika,” dedim yumuşakça, ama duyulacak kadar yüksek.
Herkes döndü. Biri zaten beni el sallayarak kovmaya hazırlanıyordu, ama devam ettim:
“Bir duyuru yapmak istiyorum. Bugün bütün aile burada toplandığı için.”
Oğlum kaşlarını çattı. Gelinim gerildi “Bunu halka açık söyleyip söylememek konusunda uzun süre düşündüm,” dedim. “Ama bugün sadece beni görmezden gelmekle kalmayıp, beni aşağılamaya karar verdiğiniz için, anladım ki başka bir an olmayacak.”
Çantamdan bir dosya çıkardım.
“Yıllardır, sizin kendinizin sandığınız daireyi, kır evini ve parayı kullanıyorsunuz,” diye devam ettim. “Ama hepsi bana ait. Ve her zaman öyleydi. Sadece sessiz kaldım.”
