Sen; ilk göz ağrım,ilk sevincim, anneliği bana ilk tattıran evlatçığım.. ” Karım seni istemiyor, eğer seni eve getirirsem benden boşanacağını söylüyor. Ortada çocuklar var anne napayım çok çaresizim” dediğinde benden bir annelik daha beklemiş olmalısın ki bana bunları söyledin. Anneliğimin bitmediğini bana bir kez daha hatırlattın oğlum! Ne diyebilirdim ki, hakkım var mıydı bir şey istemeye, söylemeye ? Ama hala anlamadığım bir konu var; karın beni eve almazken, seni böyle tehdit ederken onun annesi nasıl oluyor da sizinle yaşayabiliyor? Hani karın yaşlıya bakamazdı? Doğru söyle oğlum, yoksa sen de bana bakmak istemedin de işine mi geldi bu sözler ? Peki ya sen oğlum, sen söyle bari; “Evim küçük hiç yer yok ki anne” derken bana, ne dememi istedin sana ?
Yine benden mi bekledin anlayışı, merhameti, insafı! Halbuki en çok senin peşine koşmuştum, en çok sen beni yormuştun… Akşamdan ceplerini yoklardım, paran yoksa harçlık iliştirirdim cebine. Sen arkadaşlarının yanında mahcup olma diye, parasız kalma diye… Aslında evin küçük değildi be oğlum, yaşlıyım ama bunamadım daha! Evinin taksitleri için az mı aramıştın babanı! Baban da sana: “Oğlum madem böyle sıkışacaktın küçük bir ev alsaydın” dediğinde sen de: “Bir kere olsun tam olsun” demiştin. Yanılıyor muyum? Ve sen; son beşiğim, son umudum, son sevincim. En çok sana yandı içim,en çok sen beni yaktın yıktın. Baban öldüğünden beri beni bir kez olsun aramadın, halimi sorup bir bahane uydurmaya bile tenezzül etmedin. Yoksa “Beni yanına al, bu yalnızlık canıma tak etti” derim diye mi korktun? Ben nerede hata yaptım?, diye çok düşündüm evlatlarım.
