Henrik anahtarıyla kapıyı sessizce açtı. Valizini merdiven altına bırakırken, uzaktan hafif bir su sesi duydu. Pınar’ın arabası hâlâ bahçedeydi; genellikle saat üçte evden ayrılan Türk hizmetçisi bugün biraz daha uzun kalmış olmalıydı. Üç yıldır Henrik’in yanında çalışan Pınar, güvenilirliğiyle biliniyordu. Hiç geç kalmamış, hasta olduğu günlerde bile işine gelmeye çalışmıştı. Ama Henrik birden, bu kadının hayatı hakkında ne kadar az şey bildiğini fark etti.Sessizce mutfağa doğru ilerledi. Su sesi daha belirgin hale gelmişti. Mutfak kapısının aralığından içeriye göz attığında gördüğü manzara karşısında donup kaldı. Pınar, büyük bir plastik leğende küçücük bir bebeği yıkıyordu. Bebek belki sekiz-dokuz aylıktı. Pınar, bebeğin her bir parmağını özenle temizliyor, kulağına Türkçe türküler mırıldanıyordu. Bebeğin cildinde Henrik’in tıbbi bilgisi olmamasına rağmen normal olmadığını anladığı kızarıklıklar vardı. Kadının elleri nazik ve deneyimliydi.
Henrik bir adım daha attı, tahta zeminin gıcırdaması Pınar’ı irkiltti. Ellerini bebeğin üzerinde asılı bıraktı, derin bir nefes aldı ve Henrik’i görünce yüzü soldu. “Henrik Bey… Erken geldiniz,” dedi kekeleyerek. Henrik gözleriyle bebeğe, sonra Pınar’a baktı. Küçük kız, pembe kıyafetleriyle suya aldırmadan Henrik’e bakıyordu. Büyük kahverengi gözleriyle sanki ona bir şeyler anlatmaya çalışıyordu.
