Yolcu treni hafif sarsıntılarla ilerlerken, bebekli genç bir anne içeri girdi; elinde bebeğiyle sessizce bir köşeye yerleşti. Miniği başta huzurla uyuyordu; ama kısa süre sonra ağlamaya başladı. Anne, mahçup ve nazik bir tonda etrafındakilere: “Özür dilerim, yalnızca karnı acıktı,” dedi. Ve devam etti: battaniyesini açtı, bebeği sessizce emzirmeye başladı. Çevresindeki insanlar adeta gözlerini başka yerdeymiş gibi tavır aldı-bir kısmı cama baktı, bir kısmı dikkat etmezmiş gibi davranmayı seçti. Ortamda hüzünlü ama çözülmekte olan bir huzur vardı.Devamı sonraki sayfada go’rsele do’ku53nun..
