Maria anında işe koyuldu. Sabaha kadar her şey hazırdı.
Gayrimenkul, işletmeler, yatırım portföyleri ve kiralık kasalarla alakalı bütün belgeler bir hayır kurumuna devredilmişti.
Vakfın ufak bir yüzdesi Maria’nın adına tescil edildi — bu miktar, onun ağır fiziksel işleri edebiyete dek geride bırakması amacıyla çoksıyla yeterliydi.
Oliver kliniğe döndüğünde performansı amacıyla hazırdı. Odaya girdi, yanına oturdu ve Lia’nın elini tuttu. — Kendini nasıl hissediyorsun? — diye fısıldadı, sesi titriyordu.
Lia, sanki bütün güç vücudunu terk etmiş gibi ona baktı. Sesi zayıf ama netti: — Oliver… Ben imzaladım… birtakım belgeler.
Oliver dondu. — Ne… belgeleri, sevgilim?
Lia sanki düşüncelerini topluyormuş gibi hafifçe öksürdü.
— Bütün mal varlığımı bir hayır kurumuna devrettim. Hiçbir şey alamayacaksın.
Oliver’ın yüzü öfkeyle çarpıldı. — Ne yaptın sen?! Sen… buna hakkın yoktu!
— Kör olduğumu mu sandın?…
Oliver patladı: — İptal et! Duyuyor musun beni?! İptal et onu! Hepsi benim, ve umurumda değil, geberip gidebilirsin!
— Sen her vakit ölmemi istedin, Oliver. Ama görünüşe göre şimdi her şeyini kaybeden sensin.
