Uyanmak bir an değildi; boğulma hissinin devamıydı.
Antiseptik kokusu.
Makine sesleri.
Beyaz ışık.
Bir doktor konuştu.
“Oğlunuz iyi. Yanınızda değil.”
Rahatlama geldi, sonra gerçek.
“Omuriliğiniz kopmuş. Felç kalıcı.”
Kadın çarşafa baktı. Hareket etmeye çalıştı. Olmadı.
Ağlamadı. Şok ağırdı.
Kapı açıldı. Kocası girdi. Ardında kayınvalide, bebeği kucağında.
Kayınvalidenin yüzünde acıma yoktu.
Zafer vardı.
“Uyardım seni,” dedi alçak sesle.
“Araba kullanmamanı söylemiştim.”
“Kaza oldu,” diye ağladı kadın.
“Evi terk etmek senin seçimdi,” dedi kayınvalide.
“Artık yarım bir kadınsın. Çocuğa bakamazsın.”
Kadın bebeğini istedi.
“Hayır.”
Ve tokat geldi.
Keskin ve soğuk.
“Onu hak etmiyorsun,” dedi kayınvalide.
Kocası sadece baktı.
“Şu an onu tutacak durumda değilsin,” dedi.
O an, ihanet kalbine saplandı.
HAPİSHANE EV
Eve dönüş bir yuva değildi. Hapishaneydi.
Yatak alt kata kurulmuştu. Dünya küçülmüştü.
Bebeğin sesleri yukarıdan geliyordu.
Ninnileri kayınvalide söylüyordu.
Her şey kontrol altındaydı.
Bir gün kadın sandalyeyle mutfağa girdi.
Oyuncağı almak için eğildi.
Sandalyeyle devrildi.
Yerde yatarken kayınvalidenin fısıltısını duydu:
“Acınası.”
Yardım gelmedi.
O gece koridorda konuşmaları duydu.
Velayet planlarını.
Akıl sağlığı iddialarını.
Bakım evi tehditlerini.
Ve kocasının sessiz onayını.
SESSİZ İSYAN
Ertesi gün bir fizyoterapist geldi.
“Bacakların çalışmıyor,” dedi.
“Ama sen yaşıyorsun.”
Çalıştılar.
Acıdı.
Güç geldi.
Kadın sessiz kaldı. Uysal göründü.
Ama geceleri çalıştı.
Para kazandı.
Kayıt tuttu.
Her hakareti.
Her ihmal anını.
KAÇIŞ
Bir gün bebek kasıtlı olarak yaralandı.
Kadın anladı.
Çantasını aldı.
Belgeleri aldı.
Bebeğini aldı.
Arabaya bindi.
Kayınvalide bağırdı.
“Onu kaçırıyorsun!”
“Ben onun annesiyim,” dedi.
“Ve buraya dokunursan durmam.”
Ve gitti.
MAHKEME
Kanıtlar konuştu.
Maskeler düştü.
“Bacaklarım çalışmıyor,” dedi kadın.
“Ama ben ayakta duruyorum.”
Karar açıklandı.
Velayet annedeydi.
Uzaklaştırma vardı.
YILLAR SONRA
Parkta oturuyordu.
Çocuğu koşuyordu.
Yardım teklif edildi.
“Hayır,” dedi.
“Tam olmam gereken yerdeyim.”
Çocuğu düştü.
Kalktı.
Kadın gülümsedi.
Yürümüyordu.
Ama ilerliyordu.
Pes etmediği için.
