“Bak sana, işe yaramaz sakat! Bir yargıcın senin gibi felçli, bitkisel hayata girmiş birinin torunumu büyütmesine izin vereceğini mi sanıyorsun? Kendini bile silemiyorsun, bir bebeğe bakmayı bırak!”
Kayınvalidesi mahkeme salonunun ortasında ona bağırıyordu. O ve kocası, kazadan sonra çocuğunu elinden almak için plan yapmışlardı. Ama bilmiyorlardı ki o, yatakta yenilgiyi kabullenmiş gibi yatarken, onları sonsuza dek yok edecek kadar kanıt toplamıştı.
Kaza sabahı bir trajedi gibi değil, bir kaçış gibiydi.
Gökyüzü günlerdir süren fırtına tehdidiyle ağırlaşmıştı. Evdeki hava ise daha da boğucuydu. Kadın mutfakta durmuş, titreyen elleriyle altı aylık bebeğinin tulumunun çıtçıtlarını iliklemeye çalışıyordu. Üç gecedir uyumamıştı. Bebek diş çıkarıyor, keskin ve bitmeyen ağlaması sinirlerini parçalayıp duruyordu. Ama bu yorgunluk sadece bebekten kaynaklanmıyordu. Kayınvalidesinin varlığı her şeyi daha da zorlaştırıyordu.
Kayınvalidesi mutfak tezgâhında oturmuş, bir duruşmaya başkanlık eder gibi ciddi bir tavırla bitki çayını yudumluyordu.
“Beceremiyorsun,” dedi yumuşak ama zehirli bir sesle.
“Kendine bak. Ellerin titriyor. Bir annenin sabit ellere ihtiyacı vardır. Onu düşürürsen kırılır. Bebekler kırılır.”
Kadın derin bir nefes aldı. Evde ısrarla kullanılan ağır kokulu deterjan artık midesini bulandırıyordu.
“Onu düşürmeyeceğim. Sadece yorgunum.”
“Yorgun mu?” diye alay etti kayınvalidesi.
“Bizim neslimiz yorgun olmazdı. Şikâyet etmeden çocuk büyütürdük. Oğlum sabah erkenden işe gidecek. Uykusuz kalmasını mı istiyorsun?”
“Sadece iki uyumak istemiştim,” diye fısıldadı.
Kocası mutfağa girdi. Annesini öptü, karısına ise bakmadan kravatını düzeltti.
“Annem sadece yardım etmeye çalışıyor,” dedi.
“Üç çocuk büyüttü. Ne yaptığını biliyor.”
“Ben onun çocuklarından biri değilim,” diye patladı kadın.
“Ben bu çocuğun annesiyim.”
