“Biliyor musun,” dedi Merve, “ben de kocamı kaybettikten sonra kendimi çok yalnız hissettim. Ama senin gibi bir damadım var, çocuklarım var, torunlarım var. Bunlar insana güç veriyor. Belki şimdi eşimle aran iyi değil gibi görünüyor, ama o seni seviyor. Sadece… bazı durumlarda insanlar, sevdiklerini ihmal ettiklerini fark etmezler.”O sırada gözlerim doldu. Merve’nin sesi, bir annenin evladına verilen nasihat gibiydi. “Haklısın,” dedim zorlukla. “Ama bazı durumlarda o kadar yoruluyorum ki, sanki hiçbir şey düzelmeyecek gibi hissediyorum.” Merve, gülümseyerek elimi tuttu. “Bak, yaşam böyle. Arada sırada dibe vurursun, ama sonra bir bakmışsın, her şey yoluna girmiş. Sabret, konuş onunla. Dertleşin. Siz birbirinizi bulmuşsunuz, bu büyük bir nimet.”O akşam, Merve ile uzun uzun konuştuk.DEVAMI DİĞER SAYFADA
