İlk başta önemsiz görünen müdahalelerle başladı her şey. Yemek yeme şeklimden giydiğim kıyafetlere kadar her konuda eleştiriler yağdırıyordu. “Benim oğlum en iyisine layık” sözü, adeta ağzından düşmüyordu. Zamanla bu müdahaleler daha da arttı. Bebek odasının renginden, alınacak bebek beşine kadar her konuda son sözü söylüyordu. Asıl kırılma noktası, bebeğimizin cinsiyetini öğrendiğimiz gün oldu. Doktor ofisinde adeta bir sahne yaşandı. “Kız mı? Oğluma kız çocuk mu doğuracaksın?” diye bağırarak ortalığı birbirine kattı. O an hissettiğim utancı ve üzüntüyü hiç unutamayacağım. Doğum günü geldiğinde ise inanılmaz bir şey yaşadım. Daha bebeğimi kucağıma bile alamadan, kayınvalidem doğumhaneye dalıp bebeği kollarımdan çekti. “Bundan sonra bu benim torunum” diyerek onu sahiplendi. O anki çaresizliğimi kelimelerle anlatmam imkansız. Evimize döndükten bir hafta sonra ise hayatımın en büyük şokunu yaşadım. Sevim, elinde bir dosyayla eve geldi. İçinde -sonradan sahte olduğunu öğrendiğim- belgeler vardı. Kocam Can’a benimle ilgili o kadar çok yalan söylemişti ki, eşim dosyaya bir göz attıktan sonra bize bir saat içinde evi terk etmemizi söyledi. O an dünyam başıma yıkıldı. Yeni doğum yapmış, ağrılar içinde kıvranan bir kadın olarak, bebeğimle nereye gideceğimi bilemiyordum. Ama içimdeki annelik içgüdüsü bana güç verdi. İlk olarak bir avukatla görüştüm. Kayınvalidemin iddialarının asılsız olduğunu ispatlamak için delil toplamaya başladım. Sonra aile terapistine giderek eşimle iletişim kurmaya çalıştım. Zorlu bir süreçti ama pes etmedim. Bugün geriye dönüp baktığımda, o zor günlerin bizi daha da güçlendirdiğini söyleyebilirim.
