Ertesi gün sabah ezanıyla kalktım. Oğlumu aramak istedim, vazgeçtim.
“Önce doktora gideyim,” dedim.
Devlet hastanesine randevu aldım. İki saat boyunca sıra beklerken koridordaki sesler kulağıma uzak geldi: bebek ağlaması, yaşlıların öksürüğü, hemşirelerin ayak sesleri… Ben kendi içimde başka bir koridorda yürüyordum.
“Şişkinlik,” diyordum kendime. “Sakin ol. İnsan altmışında da şişer.”
Doktorun odasına girince üşüdüm. Genç bir kadın doktordu; gözleri net, sesi sakindi. Yaşımı sordu.
“Altmış,” dedim, sanki özür diler gibi.
“Şikâyetiniz?” dedi.
Karnımı gösterdim.
“Şişkinlik,” dedim. “Bir de bazen içimde hareket gibi… ama gazdır.”
Doktor önce dinledi, sonra muayene etti. Yüzündeki ifade değişmedi ama gözleri dikkat kesildi.
“Ultrasona alalım,” dedi.
Ultrason cihazının soğuk jelini karnıma sürdüklerinde midemde bir düğüm oluştu. Ekranda siyah beyaz görüntüler dolaşırken nefesimi tuttum. Doktor bir noktada durdu. Uzun uzun baktı. Sonra hemşireye bir şey söyledi, başka bir doktor çağrıldı.
İşte o an, şişkinlik yalanımın elimden kayıp gittiğini hissettim.
“Bir şey mi var?” dedim. “Bana doğru söyleyin.”
Doktor bana döndü. Kelimeleri öyle dikkatle seçti ki, sanki kırılacak bir camı taşır gibiydi.
“Rahimde bir gebelik görüyoruz,” dedi.
