Karım aniden felç geçirerek ölmüş ve beni on iki yaşında bir çocukla baş başa bırakmıştı.
Ama o benim oğlum değildi.
O, benimle tanışmadan önce yaşadığı bir ilişkinin, kimseyle paylaşmadığı bir aşk hikayesinin çocuğuydu. Tek başına, partnersiz geçirdiği bir hamilelik.
26 yaşında onunla evlendiğimde, ona hayrandım; tek başına bir çocuk yetiştirmiş güçlü bir kadındı.Kendi kendime, “Onu ve çocuğunu da kabul ediyorum.” dedim.
Ama gönülden doğmayan aşk… asla sürmez.
Çocuğa sevgiden değil, görev bilinciyle baktım.
Ve karım öldüğünde, her şey dağıldı.
Beni hiçbir şey alıkoyamadı.
Onu artık hayatımda tutmam için hiçbir sebep yoktu.
Her zaman sessiz, saygılı ama mesafeliydi.
İçten içe onu hiç sevmediğimi biliyordum.
Annesinin cenazesinden bir ay sonra ona,
“Git buradan. Yaşasan da ölsen de umurumda değil.” dedim.
Ağlayacağını sandım. Yalvaracağını sandım.
Ama yalvarmadı.
Sessizce gitti.
Ya ben? Hiçbir şey hissetmedim. Suçluluk duymadım. Acıma duymadım.
Eski evi sattım. Yeni bir yere taşındım.
Hayat daha iyi oldu. İşlerim gelişti.
Yeni bir kadınla tanıştım.
Çocuk yok. Yük yok. Huzur. Rahatlık.
İlk birkaç yılımda bazen çocuğu düşünürdüm; endişeden değil, sadece meraktan.
Nereye gidebilirdi ki? Hâlâ hayatta mıydı?
Zamanla o merak bile azaldı.
Ailesiz, yuvasız, on iki yaşında bir yetim; nereye gidebilirdi ki?
Bilmiyordum.
Umurumda değildi.
Hatta bir gün kendi kendime,
“Öldüyse belki de en iyisiydi. En azından artık acı çekmek zorunda kalmayacaktı.” dedim.
Ve bir gün, tam on yıl sonra…
Telefonum çaldı. Numara bilinmiyordu.
DEVAMI DİĞER SAYFADA
