Ayrıca, 9 tahta koyma geleneği, cenazenin daha uzun süre toprağın altına gömülmeden önce dayanıklı kalmasını sağlamak ve toprağın doğrudan cenazeye zarar vermesini engellemek amacıyla da yapılır.
Bu sebepler, tahta kullanımının ve özellikle 9 tahta konulmasının, cenaze işlemlerindeki derin dini ve kültürel anlamları ortaya koyar.
Defin işlemi, cenazeye karşı yapılan dini görevler arasında yer almakla birlikte, İslâm’ın insana verdiği değeri ve saygıyı gösteren bir vecîbe olarak da önem taşır. Cenaze namazı gibi bu da farz-ı kifâye olup, toplumun bir grubu veya belirli bir kurum tarafından yerine getirilmesi gereken bir sorumluluktur. Kur’ân-ı Kerîm’de bu işlemin insanlara Allah tarafından öğretildiği ifade edilmiştir. Hz. Âdem’in oğlunun, kardeşinin cesedini nasıl gömeceğini, Allah’ın gönderdiği bir karganın hareketlerinden öğrenmesi ve “Yazıklar olsun bana, şu karga kadar olup da kardeşimi gömmekten âciz kaldım!” şeklinde pişman olması, bu hususun ne denli önemli olduğunu vurgular (el-Mâide 5/31). Ayrıca, ölülerin gömülmesi gerektiği başka âyetlerde de dolaylı bir şekilde ifade edilmiştir (Tâhâ 20/55; el-Mürselât 77/25-26; Abese 80/21-22). Ölünün toprağa verilmesi, çevre sağlığını koruma, insan onurunu muhafaza etme, ölümün hatırlatılması gibi birçok hikmet barındırır. Aynı zamanda geride kalanların ölüye karşı son görevini yerine getirmesi, ölen için yeni bir yaşamın başlangıcını simgeler. Bu yüzden defnin şekil ve usulü, fıkıh kitaplarında detaylı bir şekilde ele alınmıştır. Ancak uygulama ve usuller, kültürel ve yerel farklılıklar nedeniyle zaman zaman değişiklikler gösterebilmektedir. Cenaze hizmetlerinin zamanında yapılması ve naaşın defnedilmesi, önemli bir mazeret bulunmadıkça geciktirilmemelidir.
