Adam, olduğu yere çömeldi. Hala duyduklarına inanamıyordu. “Kesin sevgilisi onu dövdü” diye düşündü, kafasında bu düşünce bir anımsama gibi yankı yaptı. Hızla ne yapacağına karar veremedi, “Gitmeli miyim, gitmemeli miyim?” diye bocaladı. Sonra birden, “Yüzüne tükürmeliyim,” diye düşündü, ve aniden fırlayarak dışarıya çıktı. Yalnızca attığı adımların sesini işiterek koştu, koştu… Hastaneye vardığında nefesi kesilmişti. Eşinin yattığı odanın numarasını almak için danışmaya gitti. Artık kesin bir şekilde biliyordu ki, anlatılanlar doğruydu. Eşi yaralanmıştı ama bir soru cevapsız kalmıştı: Neden?
Merdivenleri nasıl çıktığını hatırlamıyordu. Kapıya vardığında, doktorları gördü. Kendini tanıttı ve eşini görmek istediğini söyledi. Doktorlardan biri başını eğerek, “Başınız sağ olsun, eşinizi maalesef kurtaramadık,” dedi. Adam, eşinin yüzüne son bir kez bakıp bakamayacağını bilemedi; aldatılmanın acısı mı, yoksa sevdiği için mi, bilinmez, gözlerini ona çeviremedi. Cenaze işlemleri konusunda da eşinin ailesine bırakmıştı her şeyi.
On gün geçmişti. Adam, günler geçtikçe iyice yıpranmış, bir şekilde hayattan kopmuş gibiydi. Odaya bakarken gözleri sürekli duvarda asılı olan kartta takılı kalıyordu. Tam o sırada kapı çaldı. Genç bir kurye, büyük bir paketi kapının önüne bıraktı. Gülümseyerek, “Doğum gününüz kutlu olsun efendim. Eşiniz, 10 gün önce hediyenizi ayarlamış ve bugün teslim edilmesi için talimat vermişti,” dedi.
