Kardeşim hâlâ elimden tutuyordu. Yavaşça beni beşiğin yanına çekti. Orada eski bir fotoğraf vardı. Annem, o adam ve kucağında kundaktaki bebek. Fotoğrafın arkasında silik yazılmış bir not:
“Adı Deniz, çünkü onunla birlikte hayatımın suları tersine aktı.”
Birden Deniz’in gözleri değişti. Tuhaf bir pırıltı belirdi, sonra kendi etrafında dönerek beşiğin altına doğru kaydı. Annem telaşlandı.
“Bu iyi değil…” dedi. “Bazen böyle olur, içine kapanır, sonra saatlerce kaybolur.”
Ben öne eğildim, beşiğin altına bakmak için. Ama orada kimse yoktu. Beşiğin altı boştu.
“Anne… burada yok!”
Kadın panikle kalktı, elleriyle saçlarını yolmaya başladı.
“Yine yaptı… yine yaptı! Kaybolduğunda bazen günlerce çıkmıyor… bazen… bir şey oluyor…”
Kelimeleri yarım kaldı.
Aniden evin tüm ışıkları gitti. Tamamen karanlığa gömüldük. Sessizlik… sonra aşağıdan gelen tanıdık ses:
“TAK… TAK… TAK…”
Bu sefer daha sertti. Daha derin. Sanki duvar değil de kemik kırılıyordu. Annem bana dönüp bağırdı:
“Eğer sana zarar verirse… kaç! Çünkü bazen… o Deniz olmuyor!”
“Ne demek o Deniz olmuyor?!” diye bağırdım ama o sırada evin bir köşesinden tiz bir çığlık yükseldi. Annem dondu kaldı.
Ben hızla üst kata koşmaya başladım ama adım attıkça ev değişiyordu sanki. Koridor uzuyordu. Kapılar kayıyordu. Sanki ev değil, bir labirentteydim artık.
Bir oda… sonra bir kapı daha… ardından Deniz’in sesi:
“Abi… beni bırakma…”
Kapının ardında o vardı. Ama bu kez gözleri simsiyah olmuştu. Ağlamıyor, gülümsüyordu. Ama o gülümseme… içimi ürpertti.
Sesi kafamda çınladı:
“Sadece ben kaldım. Beni de terk etme…”
Ve sonra… odanın köşesinde yerde kıvrılmış, elinde eski bir oyuncak ayı tutan küçük bir çocuk silüeti gördüm. Bu Deniz’di. Gerçek Deniz. Masum olan.
Ama bana bakan… o başka bir şeydi.
Bir karar vermeliydim.
Ya bu karanlığa gömülecek, kardeşimi bu lanetin içinde bırakacak…
Ya da onun elinden tutup bu cehennemden birlikte çıkacaktık.
Derin bir nefes aldım, küçük çocuğun elini tuttum. Gözlerimi kapadım ve fısıldadım:
“Hadi, çıkalım buradan kardeşim.”
