
— “Çık,” dedi.
— “Bu evde bir daha annemin gölgesine bile basmayacaksın.”
Nazife ağlamaya başladı, dizine kapandı.
Ama Hasan dönmedi bile.
O kapıdan çıktığında…
Ben ilk defa kendimi evin içinde hissettim.
İlk defa yuttuğum acının bir anlamı oldu.
Ve biberin acısı o an geçti.
Yerine oğlumun sesi geldi:
— “Ana… artık ben varım.







