Ondan sonra işler bir anda karmaşıklaştı. Aynı arabada, damadın yanına oturmakta ısrar etti. Sahiden de ben arka koltukta sıkışıp kaldım. Kayıt sırasında hemen yanı başımızdaydı—her fotoğrafta damadın omzuna uzanan eli, kameraya benimle birlikte daha yakın düşen yüzü göze çarpıyordu. Ve tam benliğiyle müdahale etti: duvağımı düzeltti, “Her şey yamuk,” deyip kendi bakış açısına göre ayarladı.
Resepsiyona geçtiğimizde ise karepeynir gibi her şeyi “düzenlemesi gereken” kişi haline gelmişti. Müziği ayarladı, garsonlara salatanın “tadı eksik” diyebildi, sürekli damada “oğlu kimin” hatırlatması yaparak durdu. Ve işte son pervasızlık: kalktı, kadeh kaldırdı ve seslendi:
— “Mutluluklar dilerim. Aslında oğlum başka birini seçsin isterdim… Ama böyle olacaksa olsun.”
Saha sessizliğe büründü. Gülümsemeye çalıştım ama için için kaynıyordum. Artık yeter dedim. Bu sirk burada bitecekti.
