O an umut denen şey yeniden damarlarıma doldu. Elini daha sıkı tuttum, kulağına tekrar eğildim. “Duyuyorsun değil mi? Ne olur bana bir işaret ver…” dedim.
Bir anda parmağı kımıldadı. Çok hafifti, belki hayal bile olabilirdi. Ama ben gördüm. O küçücük hareket, bana koca bir dağ gibi umut oldu.
Hemşire gözyaşlarını tutamayarak dışarı koştu, doktorları çağırmaya gitti. Ben ise eşimin alnına kapandım, “Sakın bırakma beni” diye fısıldadım.
Dakikalar sonra doktorlar odaya doluştu. Monitörün başında telaşla bir şeyler konuştular. İçlerinden biri bana dönüp, “Bu inanılmaz, sanki sizin sözleriniz ona bir yerden dokundu. Belki hâlâ bir şansı var.” dedi.
Ben ise sadece tek bir şey biliyordum:
O, beni duymuştu. Ve ben o gün, fişini çekmek yerine, onun yeniden doğuşuna şahit olmaya karar vermiştim.
