Mutfak masasına oturduk.
Dağınık oyuncaklar, birikmiş bulaşıklar, yanmış tost kokusu…
Hayatının ne kadar zor olduğunu görüyordum.
“2 milyon TL’lik mirasımın varisi olmanı istiyorum,” dedim.
“Ama bir şartım var.”
“Ne şartı?” diye sordu temkinle.
“Kardeşlerin bunu bilmeyecek. Bu aramızda kalacak.
Ve… her hafta beni ziyaret edeceksin. Yanımda olacaksın. Hepsi bu.”
Bir an düşündü, sonra elimi tuttu.
“Tamam babaanne. Bunu yaparım.”
Aynı teklifi diğer dört torunuma da yaptım.
Ve şaşırtıcı olmayan bir şekilde…
Hepsi kabul etti.
Haftalar boyunca geldiler.
Ziyaretlerini farklı günlere ayarladım ki karşılaşmasınlar.
Başta hepsi ilgili gibiydi.
Ama farklar kısa sürede ortaya çıktı.
Suna her pazartesi gelirdi.
Evi toplar, yemek yapar, sorular sorar, gerçekten dinlerdi.
Diğerleri ise…
Saatlerine bakar, telefonlarıyla oynar, sıkıldıklarını gizleyemezdi.
Ziyaretler kısaldı.
Şikâyetler arttı.
Üç ay boyunca her şeyi izledim.
Notlar aldım.
Kim gerçekten oradaydı, kim sadece süre dolduruyordu gördüm.
Sonunda hepsini bir cumartesi günü evime çağırdım.
