“Şimdi yemek mi pişiriyorsun?” diye gülümsedi Emel.
“Deniyorum,” dedi Cihan.
“Onun için.”
Leylak sandalyeye tırmanıp iştahla yemeye başladı.
“Senden hoşlanıyor,” dedi Emel yumuşak bir sesle.
Cihan başını kaldırdı.
“Onu sevmek kolay.”
Günler geçti. Huzursuz bir denge oluştu. Emel temkinliydi. Cihan ise kayıp yılları telafi eder gibi her anı izliyordu.
Ama herkes onları hoş karşılamadı.
Bir gün Cihan bir toplantıdan döndüğünde asistanı Şarlot onu bekliyordu.
“Şu anda burada yaşayan bir eşin ve çocuğun var mı?”
“Evet. Emel ve kızı.”
— Kızınız mı?
Başını salladı.
“Yönetim kurulu sorular sormaya başladı.”
“Bırak sorsunlar,” dedi soğukça.
“Ailem senin onayına ihtiyaç duymuyor.”
Bu kelime ağzında tuhaf duruyordu…
Ama doğruydu.
