“Selim!” diye seslendi ve adamın sırtına dostça vurdu. “İçeri gel, tam saatinde geldin. Ha, bir de kızım Aylin’le tanış.”
Başımı kaldırdım ve kalbim bir anlığına durdu.
Selim uzun boylu, biraz sert görüntülü ama son derece yakışıklıydı. Saçlarına aklar düşmüştü, bakışlarıysa hem sıcak hem de derin bir mana taşıyordu. Bana gülümsediğinde göğsümde beklemediğim bir heyecan hissettim.
“Tanıştığımıza memnun oldum, Aylin,” dedi elini uzatarak.Sesi sakin ve emniyet vericiydi. Uzun bir yolculuktan sonra nasıl göründüğüm konusu ile ilgili biraz çekinerek elini sıktım.
“Ben de memnun oldum.”
O andan sonra gözlerimi ondan alamadım. Sessiz, daha çok dinleyen ve etrafındakileri rahatlatan bir adamdı. Sohbetlere odaklanmaya çalışsam da göz göze geldiğimiz her an aramızda görünmez bir bağ hissediyordum.
Bu çok saçmaydı. Uzun vakittir aşka ya da ilişkilere dair hiçbir beklentim yoktu. Yaşadıklarımdan sonra umudumu nerdeyse tamamiyle yitirmiştim. Hayatımın aşkını bulacağıma inanmıyor, işime ve aileme odaklanıyordum. Ama Selim’de beni tekrar düşündüren bir şey vardı.
Gün sona erdiğinde vedalaşıp arabaya yöneldim. Fakat kontağı çevirdiğimde motor tekledi ve durdu.
“Harika,” diye söylendim.
Tam babamdan yardım istemek amacıyla içeri dönecekken camıma biri vurdu. Selim’di.
“Araba mı bozuldu?” diye sordu gülümseyerek.
“Evet, çalışmıyor,” dedim. “Babamı çağıracaktım ama…”
“Gerek yok,” dedi. “Bir bakayım.”
Kollarını sıvayıp motorun başına geçti. Ellerinin ustalıkla çalışmasını izlerken sürenin nasıl geçtiğini manaadım. Birkaç dakika sonra araba tekrar çalıştı.
“Tamamdır,” dedi ellerini silerken. “Artık mesele yok.”
Gülümsedim. “Teşekkür ederim Selim. Sana bir borcum var.”
Omuz silkti ve gözlerimin amacıylae baktı. “Akşam yemeği yeterli olur mu?”
Bir an donakaldım. Beni yemeğe mi çağrı ediyordu?
İçimdeki o tanıdık kuşku sesi konuşmaya başlamıştı ama Selim’in bakışlarında bana emniyet veren bir şey vardı.
“Olur,” dedim. “Güzel olur.”
O an kabul ettiğim bu çağrıin hayatımı tamamiyle değiştireceğini bilmiyordum.
Altı ay sonra çocukluk odamda, aynanın karşısında gelinlik içersinde duruyordum. Otuz dokuz yaşındaydım ve bu tür bir günün geleceğini hiç düşünmemiştim.
Düğünümüz küçüktü; yalnızca yakın ailemiz ve birkaç dostumuz vardı. Tam hayal ettiğimiz gibi.
