İki yıl boyunca ailesiyle ilgilenmeyen delikanlı, annesini karşısında görünce önce şaşırdı, ardından koşarak sarıldı. “Peki ya babam, diğer herkes nasıl?” diye soruyor, “O hala aksi mi?” diye merak ediyordu. Anne sessiz kaldı.
“Hadi oğlum, gel eve gidelim,” dedi anne.
“Hayır anne, ben böyle iyiyim. O adamla tekrar aynı evde yaşayamayacağım,” dedi delikanlı ve dükkâna doğru yürüdü.
Anne, hazırladığı pastayı vermek için seslendi. Delikanlı pastayı alırken, “Anne, lütfen ısrar etme. Gelmeyeceğim. Bir gün bile merak edip arayıp sormayan biriyle aynı evde yaşayamam,” dedi.
Boynu bükük anne geri dönerken, ekledi: “Peki oğlum, sen bilirsin. Ama baban dedi ki son bir aydır arkadaşlık ettiği çocuktan uzak dur, o çocuk sana zarar verebilir. Önceki arkadaşıyla barış.”
Bu sözler delikanlıyı şaşkına çevirdi. Anne eve dönüp babasına sitem etti: “Madem biliyordun nerede olduğunu, neden benden sakladın?”
Her zaman sert görünen baba yutkundu, gözlerinden bir damla yaş süzüldü: “O benim canım, canım…”
“Ne zamandan beri biliyordun?” diye sordu anne.
“Gittiği günden beri. Öğlen molalarında ne yediğini, akşamları kimlerle vakit geçirdiğini uzaktan izlerdim,” dedi baba.
