Hekimler anne ve babasıyla alçak sesle konuşmuştu bile. O gün yapılması plan edilen ameliyat son umuduydu. Ameliyat olmadan, önündeki yol belirsizdi.
Ve gene de, floresan ışıkların duvarlara nefes bir parıltı yaydığı o steril odada bile, sevginin zenginliği hâlâ hissediliyordu. Ethan’ın anne ve babası, kalpleri ağır ama yüzleri kararlı bir şekilde yakınlarda duruyorlardı. Kendi korkuları içlerinde titrerken, oğullarının gözlerinde cesaret görmesini istiyorlardı.
Bir Çocuğun Basit İsteği
Hemşireler ekipmanları hazırlarken Ethan’ın sıska sesi sessizliği bozdu.
“Max bana gelebilir mi?”
En yakınındaki hemşire şaşkınlıkla eğildi. “Max kim tatlım?”
“Köpeğim. Onu çok özlüyorum. Lütfen…” Konuşurken dudakları titriyordu.
Hemşire tereddüt etti. Kural kuraldı; steril koğuşlara hayvan giremezdi. Ama sonra Ethan, kalbini delen bir şey fısıldadı:
“Ama… Onu bir daha katiyen göremeyebilirim.”
O anda, işlem şefkatin önüne geçti. Bir duraklamanın sonrasında hafifçe kafasını salladı. “Tamam. Sadece bir dakikalığına.”
Ve bu kararla olayların seyri edebiyete dek değişti.
Neşe Dolu Bir Buluşma
Bir saat sonra kapı açıldı ve Ethan’ın sevgili golden retriever’ı Max içeri daldı. Kuyruğu çılgınca sallanıyor, kulakları dikiliyor, gözleri bağlılıkla parlıyordu. Yatakta oğlunu görmek, onu karşı konulmaz bir güçle kendisine çekiyor gibiydi.
Max yatağa atlayıp Ethan’ın narin bedenina ykatiyenndı. Ethan’ın incecik kolları Max’in boynuna dolandı, yüzü o tanıdık altın rengi kürkün amacıylae gömüldü. Haftalardır ilk kez, çocuğun yüzünde parlak bir gülümseme belirdi.
Yıllarca acı çekmenin sertleştirdiği hekimler ve hemşireler, gözlerinde yaşlarla arkalarını döndüler. O kısa, parlak an süresince Ethan bir hasta değildi. O, köpeğinin koşulsuz sevgisine sarılmış ufak bir çocuktu yalnızca.
Her Şeyin Değiştiği An
