Bir hafta önce, bir benzin istasyonunda gece vardiyasında çalışırken genç bir anneye sessizce birkaç lira yardım etmiştim.
Kimse görmedi. Kimse bilmedi.
Ama sonra… beklemediğim bir şey oldu.
İş yerime bir zarf geldi.
Üzerinde logo yoktu.
Gönderen adresi yoktu.
Sadece ön yüzüne düzgün bir el yazısıyla adım yazılıydı.
İlk başta çok da önemsemedim. Gece vardiyasında çalışıyorsanız, sürpriz beklememeyi öğreniyorsunuz.
Ama o zarf, iyiliğe bakışımı sonsuza kadar değiştirdi.
Adım Murat. Kırk dokuz yaşındayım. Zeynep adında bir kadınla evliyim.
Her zaman biraz küçük gelen bir evde, hızla büyüyen iki çocuğumuzu büyütüyoruz.
Faturalar…
Okul ayakkabıları…
Market alışverişi…
Ve umut — bazen zar zor.
Hayatımız bu.
Kapısına Kilit Vurulan Bir Hayat
Birkaç yıl önce, yirmi yılı aşkın süredir çalıştığım fabrika bir sabah ansızın kapandı.
Toplantı yoktu.
Açıklama yoktu.
Sadece kapıya asılmış bir duyuru ve bizi dışarı yönlendiren güvenlik görevlileri…
Sanki çoktan unutulmuşuz gibi.
Sonra iş arama dönemi başladı.
Başvurular.
Telefon görüşmeleri.
Elden bırakılan özgeçmişler.
Genç erkekler hızla işe alındı.
Bana ise hep aynı cümle söylendi:
“Çok tecrübelisiniz.”
Bu da kibarca, artık istenmiyorsun demenin başka bir yoluydu.
Sonunda, şehirlerarası yol üzerindeki küçük bir benzin istasyonunda gece vardiyasına girdim.
