Evlat edinme süreci yorucuydu, Mark gelişen işine odaklanırken bu işle çoğunlukla ben ilgilendim.
Sonsuz evrak işleri, evde araştırmalar ve görüşmeler, ajansların listelerinde bir çocuk ararken birkaç ay boyunca hayatımı tamamen kapladı. Başlangıçta bir bebek evlat edinmeyi planlıyorduk, ancak bekleme listeleri sonsuzdu ve ben de seçeneklerimizi genişletmeye başladım.
“Şu çocuğa bak,” dedim Mark’a bir akşam, tabletimdeki fotoğrafı göstererek. Fotoğrafı incelerken yüzü mavi bir ışıkla aydınlandı.
O kadar nazikçe gülümsedi ki, bu çocuğu benim kadar çok istediğini anladım. “Harika bir çocuğa benziyor. O gözler başka bir şey.”
“Tabii ki başa çıkabiliriz! Çocuğun kaç yaşında olduğu önemli değil, senin harika bir anne olacağını biliyorum.” Ben fotoğrafa bakarken omzumu sıktı.
Başvuru formunu doldurduk ve sonsuz gibi gelen bir süre sonra, Sam’i eve götürmek için ajansa gittik. Sosyal hizmet uzmanı Bayan Chen bizi küçük bir oyun odasına götürdü, Sam orada oturmuş bloklardan kule yapıyordu.
“Sam,” dedi nazikçe, “bahsettiğimiz o sevimli çift hatırlıyor musun? Onlar burada.”
Onun yanına diz çöktüm, kalbim güm güm atıyordu. “Merhaba Sam. Kulenin çok güzel olmuş. Yardımcı olabilir miyim?”
Beni uzun süre inceledi, başını salladı ve bana kırmızı bir blok uzattı. Bu basit hareket bana her şeyin başlangıcı gibi geldi.
