Değişimin İlk Günleri Ertesi gün eşim geldiğinde, kayınpederi çoktan köyden gitmişti. Bir mektup bırakmıştı, içinde bana yazdığı vasiyet: “Bu evin hanımı artık sensin. Oğlum, sana emanet.” Eşim önce sinirlendi, sonra çaresizce sustu. Çünkü ne mal varlığı, ne tarla, ne hayvan – hiçbir şey onun üzerine değildi. Ama içten içe, bana güvenmeye başladı. Ben değiştikçe o da değişti. Artık bana danışıyor, işlerime karışmıyor, çocuk gibi davranmıyordu. Evimizin kapısını ilk kez kendim açtım. Bahçeye ilk defa kendi isteğimle çiçek ektim. Komşu kadınları çağırıp oturduk, güldük, konuştuk. Ben artık yalnız değildim. Yıllar Sonra: Yeni Bir Başlangıç Aradan yıllar geçti. O ev, köyün huzur evi gibi olmuştu. Kadınlar dertleşmek için bana gelirdi. Genç kızlar “abla sen nasıl dayanmışsın, biz de direnelim,” derdi. Eşim, köy okuluna gönüllü yardım ediyordu. Birlikte köyde kız çocuklarının okuması için kampanya başlattık. Artık ben bir “gelin” değil, bir “öncü”ydüm. Kayınpederimden kalan o yük, zamanla bana bir güç verdi. Başta beni ezen o ev, şimdi başkalarının yaralarını sardığı bir yuva olmuştu. Bir gün küçük bir kız çocuğu yanıma gelip sordu: “Teyze, sen hiç korkmaz mıydın?” Gülümsedim. “Çok korktum. Ama korkunun üzerine gidince, arkası hep cesaret oluyormuş.”
